Yýl 1996

Ankara'da kurumun merkez biriminde araþtýrmalardan sorumlu olarak görev yapýyorum, toplam 12 enstitümüz var, ikisi Ankara'da.

Bir gün enstitülerden birinden aradýlar, falan gün halý saha maçý yapacaðýz, sen de gel dediler.

Futbolu oldum olasý hiç sevmem, yýllar önce, Erzurumspor ilk defa üst lige çýkmýþ, þampiyonluk maçý var diye kolumdan tutup götüren arkadaþlar sayesinde maç için stadyuma gitmiþtim, seyirciden de topçulardan da hoþlanmamýþtým, son olmuþtu, neyse, davet eden arkadaþlara da anlattým, onlar da piknik de yapacaðýz, gel deyince olur gelirim dedim, gittim.

Hem bizim kurumdan hem de diðer kurumlardan, çoðu aþaðý yukarý ayný yýllarda mezun olmuþ kalabalýk bir grup, selam kelamdan sonra bir yanda oynamayan arkadaþlar piknik hazýrlýklarýný yaparken oyuncular da sahaya girip maça baþladýlar.

Baðýrtý, þamata gýrla gidiyor, azýcýk sertlik de var.

Bir ara bizim enstitülerin birinden bir arkadaþ ile o zaman planlamada uzman diðer bir arkadaþ topa girerken çarpýþtýlar, paldýr küldür, ikisi de yerde, bir süre öyle kaldýktan sonra yardýmlaþarak kalktýlar ama bir yandan da kahkaha ile gülüyorlar.

Biz þaþýrdýk, kafalarý vurunca sarsýntý geçirdiler herhalde dedik, arkadaþlar iyi misiniz, bir þeyiniz yok deðil mi dedim, yok dediler, iyi de niye gülüyorsunuz dedim.

Biri, “Murat, biliyorsun biz ayný okulda iki sene ayný sýnýftaydýk, ikimizde yere düþünce bir an göz göze geldik ve okul yýllarýnda birbirimizi öldürmek için köþe baþlarýnda ne kadar beklediðimizi hatýrlayýp ula okulda öldüremedin þimdi mi öldüreceksin dedim, ona gülüyoruz”

O an 1976 yýlýnýn Eylül ayýnda, daha 16 yaþýmdayken kayýt yaptýrdýðým Atatürk Üniversitesi Ziraat Fakültesinin binalarý, bahçeleri ve bu mekanlarda yaþadýðýmýz acý tatlý günleri, 1980 yýlýnýn Eylül ayýna kadar devam eden tartýþmalarý, kavgalarý, kovalamacalarý, yaralananlarý, hayatlarý mahvolanlarý hatýrladým.

Evet, iki arkadaþým da ayný okulda ayný sýnýfta baþlamýþlardý, biri ülkücü diðer devrimciydi, devrimci olan iki sene süren kavga gürültüden sonra kurtuluþu kalabalýk bir grupla beraber Ege Üniversitesine geçmekte bulmuþ ve Ýzmir'e gitmiþti.

Geride ülkücüler, akýncýlar ve kendilerini gizlemeyi baþaranlar kalmýþtý.

Ben de o dönem ilk iki yýl ülkücülerle hareket edip sonra ayrýldýðým için komünist damgasý yiyen biri olarak epey sýkýntý çekmiþtim ama, takip eden iki yýl Erzurumlu olduðum için son yýl ise 12 Eylül darbesi sayesinde, hayatta kalabilmiþtim.

Maçtan sonra pikniðimizi yaparken de bu konu üzerine konuþtuk biraz, o günleri yad ederken bir birimize espri ile karýþýk taþlar da attýk doðal olarak.

Yýllar sonra, biten okullar, baþlayan iþ hayatý ve hayat mücadelesi, ayný ya da deðiþik kurumlarda görev yaparken karþýlaþan, ve muhtemeldir ki o günlerin muhasebesini gizli ya da açýkça yapan yüzbinlerce insan,

ve bunlar içerisinde hala bu ayrýþmadan ekmek yiyen, makam sahibi olan, çýkar saðlayan, sýrf farklý görüþte diye diðerlerine düþmanlýk eden, ekmeði ile oynayan on binlerce insancýk.

Fýrsat bulsalar yýllar önce bir birinin gözünü oyacak olan ve þans eseri bunu yapamayan, halen farklý görüþlere sahip ama daha hoþgörülü, her ikisi de son derece çalýþkan, vatansever, dürüst insanlar olan, ve yýllar sonra göz göze geldiklerinde eski günleri gülerek hatýrlayabilen bu iki güzel insanýn hali hepimize çok önemli bir ders vermiyor mu?

Sürekli olarak farklý yönlerimizi kaþýyarak, okulda, iþ hayatýnda, sokakta hala saðcý, solcu, dinli, dinsiz, þu ya da bu mezhep, oralý, buralý, þu partili bu partili diyerek bizi bir birimize düþman edenlerin tuzaðýna daha ne kadar düþeceðiz?

Dursun Murat Özden - 16.03.2021 Ankara