Genellikle bir ölçülü, içeriği ve biçimi müzik dışı bir fikirle belirlenen orkestra parçası. Senfonik şiirlerin esin kaynağı çoğu kez edebiyattır. Liszt`in "Mazeppa" (1851) ve Çaykovski`nin "Romeo ve Jülyet" (1869) adlı senfonik şiirleri buna birer örnektir. Felsefî fikirlerden yola çıkarak yazılan senfonik şiirler de vardır. Bunlara örnek olarak R. Strauss`un "Tod und VerklŠrung" (Ölüm ve Değişim, 1890) adlı senfonik şiiri verilebilir. Birçok senfonik şiir de, ulusal yaşamı ve ulusal görüntüleri betimleyici niteliktedir. Smetana`nın "Ma Vlast" (Vatanım, 1874-1879), Sibelius`un "Finlandia" (1899) ve Respighi`nin "Roma Çamları" (1924) bunlardandır. İzlenimlerden ve duyulardan yola çıkarak yazılan senfonik şiirlerin en bilinen iki örneğiyse Debussy`nin "La Mer" (Deniz, 1903-1905) ve Honegger`in "Pasifik 231" (1923) adlı yapıtlarıdır. Senfonik şiirin yaratıcısı olarak Liszt kabul edilir.
|  anasayfa   |  sayfa başı  |   geri  |