Aşık Edebiyatı, aşık denilen saz şairlerinin oluşturduğu bir edebiyattır; 16. yüzyılın başlarında başlayıp günümüze kadar varlığını sürdürmüştür. Aşık Edebiyatında söz kadar müzikte önemlidir; aşıklar bağlama, cura, tambura gibi sazlar kullanırlar.
İlk döneminde Anonim Halk Edebiyatı etkisinde sade ve kıvrak bir dille ve hece ölçüsü ile yazılan eserler ikinci döneminde Divan Edebiyatının etkisi altına girmiş ve Divan Edebiyatı nazım şekilleri
ve aruz ölçüsü ile yazılmaya başlanmıştır. En çok kullanılan ölçüler 11’li, serbest duraklı 8’li ve 7’li hece ölçüleridir. Aruz ölçüsünde ise en çok divan, semai, kalendiri ve selis kalıpları kullanılır. Temel nazım birimi dörtlüktür fakat çeşitli nedenlerle değişebilir.
Aşık Edebiyatının gelişme alanı genelde kahvehaneler, asker ocakları, kervan saraylar, boza haneler, tekkeler ve konaklardır. Aşık; sevilen, geniş halk kitlelerine seslenen, halkın günlük yaşantısını konu alan halk şairidir. Aşıklar; sözlü olarak süregelen edebiyatımızın ünlü aşıkları yanında öğrenir, onlardan mahlas alır, aşıklığın tüm özelliklerini öğrendikten sonra sazları ile diyar diyar dolaşırlar. Şiirlerinde aşkı, doğayı, mertliği ve yiğitliği dile getirirler.
|  anasayfa   |  sayfa başı  |   geri  |